هدف: پژوهش حاضر با هدف، شناسایی پدیده تاخیر ازدواج در دختران انجام شد. روش: روش انجام پژوهش، کیفی و از نوع نظریه زمینهای بود. جامعه پژوهش را دختران مجرد بالای 30سال تشکیل دادند. نمونه‌گیری به صورت هدفمند انجام شد. تعداد شرکت کنندگان 23نفر بود وابزار پژوهش مصاحبه نیمه ساختاریافته بود. روند تجزیه و تحلیل داده‌‌‌‌‌‌‌‌ها بر اساس روش ساختارگرای چارمز(2006)، انجام شد.در انتهای مراحل کدگذاری، مدل نهایی پژوهش ارائه شد. یافته ها: نتایج، نشان داد که علل تاخیر در ازدواج عبارت بودند از: داشتن خانواده ضد ازدواج، شخصیت فردیت‌طلب، و زندگی در جامعه‌مشوق‌تجرد. چگونگی شکل‌گیری‌‌‌‌‌‌‌‌‌این عوامل حاوی سه فرآیند بود برداشتهای غلط مرتبط به ازدواج،ویژگیهای تسهیل گر تجرد و مواجهه با افراد تضعیف کننده زوجیت طلبی. تاخیر در ازدواج منجر به ایجاد آثاری شده که عبارتند از تجارب هیجانی منفی،کسب موفقیت در ابعاد مختلف و نارضایتی از وضعیت موجود و در نهایت دختران مجرد به شیوه های انطباقی‌درونی و بیرونی با این تاخیر کنار آمده بودند. نتیجه گیری: با توجه به یافته‌‌‌‌‌‌‌‌ها می‌توان چنین استنباط کرد که پدیده تاخیر در ازدواج تحت علل و فرآیندهای خاصی رخ می‌دهد و با خود تبعات آزاردهنده‌ای را به دنبال دارد. بنابراین تغییراتی در سازماندهی الگوهای اجتماعی و خانوادگی و شخصیتی افراد را می‌طلبد. این مطالعه می‌تواند مورد استفاده مشاوران و روانشناسان جهت تدوین و طراحی محتوای متناسب با ارزش‌‌‌‌‌‌‌‌های جامعه و مشکلات در‌‌‌‌‌‌‌‌‌این حوزه قرار بگیرد.
)